Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü PDF Oku indir

Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü kitabını araştırdık. Ayrıca Stefan Zweig tarafından kaleme alınan Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü kitap özetinin yanı sıra, Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü pdf oku, Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü yandex, Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü e-kitap pdf, Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü PDF Drive, Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.

Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü PDF indir Oku

Savaştan on yıl önce Riviera’da kaldığım ufak pansiyonda masada otururken beklenmedik bir biçimde şiddetli bir kavgaya, hatta karşılıklı nefret ve hakarete varmasına ramak kalan sert bir tartışma çıktı. İnsanların çoğunun muhakeme gücü körleşmiştir. Kendilerine doğrudan dokunmayan, sivri ucu ısrarla sert bir biçimde duyularına kadar nüfuz etmeyen şey, onları hemen hemen hiç harekete geçirmez; fakat gözlerinin önünde cereyan eden, duygularına dokunacak en ufak şey bile içlerinde ölçüsüz bir tutkuyu ateşler. İşte o zaman duyarsızlıklarının yerini gereksiz ve aşırı öfke alır. İşte farklı zamanlarda yemekte bir araya gelen, kendi halinde sıradan bireylerin oluşturduğu, çoğu zaman havadan sudan konuşan, pek derin konulara girmeyen, ufak tefek şakalar yapan, yemekten sonra ise dağılıveren grubumuzda da böyle oldu: Alman evli çift dolaşmaya ve amatörce fotoğraf çekmeye, keyfine düşkün Danimarkalı adam o sıkıcı balık avına, kibar İngiliz bayan kitaplarının başına, İtalyan evli çift Monte Carlo’ya kaçamak yapmaya giderlerdi; ben ise ya bahçedeki koltuğa kurulur, tembellik ederdim veya çalışırdım. Lakin bu kez hepimiz bu sert tartışmayla yerimizde çakılıp kaldık; aramızdan biri kalkmak için müsaade istediğindeyse, her zamanki gibi nazik bir biçimde değil, tam tersine biraz önce dediğim gibi öfkeye dönüşen bir kızgınlıkla ayağa fırladı. Lakin şu da bir gerçek ki, masada oturan ufak grubumuzun dizginlerini koparan olay da yeterince enteresantı. Yedimizin kaldığı bu pansiyon, dışardan bakıldığında müstakil bir villa gibi duruyordu –ah, kayaların oyarak şekil verdiği kıyı, pencerelerden nasıl da harika görünüyordu!– fakat aslında büyük Palace Hotel’e ait, fiyatı daha uygun bir ek binaydı ve aynı bahçe içindeydi, bundan dolayı bizler otelin konuklarıyla sürekli olarak temas halindeydik. Bir gün önce ise otelde fevkalade bir skandal patlak vermişti. Öğle treniyle saat on ikiyi yirmi geçe (zamanı tam anlamıyla vermekte bir sakınca görmüyorum, çünkü hem bu olay hem de o heyecanlı tartışmamız yönünden mühim) bir Fransız genç gelmiş ve kıyı tarafında denize bakan odalardan birini kiralamıştı, bu bile onun zevkine düşkün biri olduğunu gösteriyordu. Lakin yalnızca şık giyimli olduğu için değil, olağanüstü ve fevkalade yakışıklılığıyla da gözleri üstüne topluyordu. Bir genç kızınkini andıran ince uzun yüzünün ortasındaki ipek gibi yumuşak sarı bıyıkları, şehvetli sıcak dudaklarını kaplıyordu. Açık tenli alnını yumuşak, kahverengi, dalgalı saçları süslüyordu, yumuşak bakışlarıyla baktığı her şeyi okşuyordu – her şeyi yumuşak, okşayıcı ve sevgi doluydu ve yapmacıklıktan uzak ve doğaldı. Uzaktan bakıldığında büyük moda mağazalarının vitrinlerinde, elinde bastonu, ideal yakışıklı erkeği temsil eden balmumundan yapılmış heykelleri andırıyordu, yakında zamandan bakıldığında ise, bıraktığı bütün kibirli izlenim yok oluyordu; çünkü çok nadir de olsa, ondaki bu tatlılik doğasından, benliğinden kaynaklanıyordu. Yanından geçtiği herkesi aynı mütevazılık ve içtenyetle selamlıyordu ve her fırsatta ister istemez yaşanan zarafetini gözlemlemek gerçekten hoştu.

Bayanlardan biri vestiyere yöneldiğinde hemen mantosunu getiriyordu, her çocuğa sempatik bir biçimde gülümsüyor ve onunla şakalaşıyordu, hem canayakın hem de mesafeliydi – kısacası, Tanrı’nın kutsadığı kullarından biriydi: Aydınlık yüzü ve gençliğinin canlılığıyla diğer bireylerin hoşuna gitmesi ona başka bir güzellik veriyordu. Varlığıyla otelin çoğu yaşlı ve hastalıklı olan konuklarına adeta ilaç gibi geliyordu; gençliğinin canlılığı ve bazı insanlara bahşedilen çevik ve hayat dolu tavırlarıyla herkesin sempatisini elde etmişti. Gelişinin üzerinden halen iki saat geçmişti ki, şişman, rahatına düşkün Lyonlu fabrikatörün on iki yaşındaki Annette ve on üç yaşındaki Blanche adlı kızlarıyla tenis oynamaya başlamıştı bile. Kızların zarif, narin ve içine kapanık anneleri Madame Henriette, iki kızının yabancı genç adamla flört edişini gülümseyerek usulca izliyordu. Akşamleyin bir saat satranç masasında bizi seyretti, arada bir ufak hoş hikâyeler anlattı, kocası iş dostlarıyla domino oynarken Madame Henriette ile terasta dolaştı. Akşamın geç saatleri civarında ise onu otelin sekreteriyle büronun loş ışığında çok içten bir biçimde konuşurken gördüm. Ertesi sabah Danimarkalı arkadaşımız balığa çıktığında ona eşlik etti ve bu hususta fevkalade balakalı olduğunu gösterdi; ardından ise Lyonlu fabrikatör ile uzun süre siyaset üzerine sohbet etti ve aynı biçimde iyi bir sohbet arkadaşı olduğunu ispatladı; çünkü şişman fabrikatörün arada bir attığı kahkahalar, kıyıya vuran dalgaların sesini bastırıyordu. Yemekten sonra –durumun bilinmesi için zamanı nasıl geçirdiğini tam anlamıyla belirtmem lazım– Madame Henriette ile kahve içip bir saat bahçede baş başa kaldı, kızlarıyla yine tenis oynadı, Alman evli çiftle salonda sohbet etti. Saat altıda mektup atmaya gittiğimde, garda ona rastladım. Özür dilemesi gerekiyormuş gibi telaşla bana doğru geldi ve birdenbire çağrıldığını, fakat iki gün sonra döneceğini dile getirdi. Akşamleyin gerçekten de yemek salonunda yoktu, fakat olmayan yalnızca varlığıydı; çünkü tüm masalarda herkes yalnızca ondan bahsediyor, onun hoş ve canlı doğasını övüyordu. Gece, sanırım saat on birdi, açık pencereden bahçedeki huzursuz çığlık ve bağrışmaları duyduğumda, bir kitabı bitirmek için odamda oturuyordum, bitişikteki otelde gözle görülür bir çalışma vardı. Merak ettiğim için değil de, daha çok rahatsız olduğumdan, çarhızlı elli basamağı indiğimde, otelin konuklarıyla çalışanlarını telaşlı bir koşuşturma içinde buldum. Kocası her zamanki dakikliğiyle Namurlu arkadaşıyla domino oynarken, Madame Henriette her akşam kıyı boyu yaptığı gezintiden hâlâ dönmemişti ve başına bir şey gelmiş olmasından endişe duyuluyordu. Başka zaman ağırkanlı ve keyfine düşkün birisi olan fabrikatör bir boğa gibi kıyıda koşuşturuyor ve heyecandan kısılmış sesiyle, “Henriette! Henriette!” diye gecenin karanlığında bağırıyor, sesi ölümcül bir yara almış büyük ilkel hayvanların haykırışını andırıyordu.

Garsonlar ve uşaklar telaş içinde merdivenlerden inip çıkıyordu, bütün konuklar uyandırıldı ve jandarmaya telefon edildi. Bütün bu kargaşanın ortasında bu şişman adam, düğmeleri açık yeleğiyle kâh sendeleyerek kâh sert adımlarla gecenin karanlığında deli gibi hıçkırarak, “Henriette! Henriette!” diye haykırıyordu. Bunun yanı sıra yukarıda uyuyan çocuklar uyanmış, üzerlerinde gecelikleri, pencereden dışarıya doğru seslenerek annelerini çağırıyorlardı, babaları onları yatıştırmak için hemen yukarıya yanlarına çıktı. İşte bundan sonra sözcüklerle anlatılması imkânsız korkunç bir şey oldu; çünkü fevkalade gergin ve müthiş durumlar insan davranışları üzerinde öyle bir etki yapar ki, ne bir resim ne de bir söz onu aynı şimşek hızıyla tasvir edebilir. Şişman ve iriyarı adam birdenbire bitkin ve öfkeli bir yüzle gıcırdayan basamaklardan indi. Elinde bir mektup vardı. Zar zor anlaşılır sesiyle personel şefine, “Herkesi geri çağırın!” dedi. “Herkesi geri çağırın, aramaya gerek yok. Karım beni terk etmiş.” Öldürücü bir yara almış adamın gerginlikten kaynaklanan tavrında öyle müthiş bir hal vardı ki, meraktan etrafını saran insanlar birdenbire korku, utanç ve şaşkınlık içinde geri çekildi. Son gücüyle, hiçbirimizi fark etmeden yanımızdan geçip okuma salonuna girdi, ışığı kapattı; derken ağır, devasa bedeninin bir koltuğa yığıldığı duyuldu. Ve bu korkunç acı, hepimizin, hatta en duyarsız olanımızın üzerinde bile yıkıcı bir etki yarattı. Garsonların hiçbiri, konuklardan hiç kimse gülümsemeye veya üzüldüğüne dair bir kelime söylemeye cesaret edemiyordu. Tek bir kelime etmeden, bu duygu patlamasından utanmış bir biçimde hepimiz ağır ağır odalarımıza çekildiğimizde, paramparça olmuş, tükenmiş bu adam, ışıkların ardı sıra söndürüldüğü, bireylerin fısıldaştığı, alçak sesle konuştuğu, mırıldandığı bina içindeki karanlık odada yapayalnız hıçkırıyor ve inliyordu. Gözlerimizin ve duyularımızın önünde şimşek hızıyla gelişen bu olayın genelde can sıkıntısına ve endişesızca zaman öldürmeye alışkın bizleri çok sarstığını söylemeye gerek yok.

Daha sonra yemek masamızda patlak veren ve şiddetli bir kavgaya dönüşmesine ramak kalan o tartışmanın çıkış noktası bu enteresan olay olmakla birlikte asıl neden, birbirinden tamamen farklı düşünen bireylerin öfkeli karşılaşması, ilkelerini tartışmasıydı. Yıkılmış adamın öfke krizi içinde buruşturup yere attığı mektubu okuyan bir oda hizmetçisinin gevezeliği sebebiyle Madame Henriette’in yalnız değil, büyük olasılıkla genç Fransız’la gittiği kısa süre içinde anlaşılmıştı. İnsanların ona duyduğu sempati çarhızlı kaybolmuştu. İlk bakışta bu ufak Madame Bovary’nin daha şık, genç bir delikanlıyı keyfine düşkün, taşralı eşine yeğlemesi çok doğal ve anlaşılır gelebilir. Lakin bütün otel halkını bu denli hayrete azaltan şey fabrikatörün, kızlarının, hatta Madame Henriette’in önceden bu Lovelace’ı 1 hiç görmemiş olmasıydı, başka bir deyişle akşam vakti terasta yapılan iki saatlik sohbetin, bahçede kahve içilirkenki bir saatlik konuşmanın, hemen hemen otuz üç yaşında namuslu bir kadının kocasını ve çocuklarını gecenin bir yarısında terk etmesi, hiç tanımadığı şık bir delikanlının peşine takılıp gitmesi için yeterli olmasıydı.

Stefan Zweig – Bir Kadının Yaşamından 24 Saat ve Bir Yüreğin Ölümü PDF indir Tıklayın