Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri PDF Oku indir

Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri kitabını araştırdık. Ayrıca Nikolay Vasilyeviç Gogol tarafından kaleme alınan Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri kitap özetinin yanı sıra, Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri pdf oku, Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri yandex, Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri e-kitap pdf, Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri PDF Drive, Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.

Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri PDF indir Oku

Sabah uyandığımda içimi bir korku sardı. Hizmetçim Mavra ayakkabılarımı getirince saati sordum. Onu birkaç dakika geçtiğini söyleyince korkumun sebebi anlaşıldı. Yine daireye geç kalmıştım. Eğer şu pinti muhasebecimizi yakalayıp birkaç kuruş avans koparma ümidim olmasa, bugün daireye gitmeyecektim. Şube müdürümüzün suratını asıp beni nasıl azarlayacağı belliydi. Zaten birkaç gündür dırla-nıp duruyordu: “Bıktım senin şu dağınıklığından! Sen adam olmazsın azizim… Dairede aptalca dolaşıp, evrakı birbirine karıştırıyorsun. Tarihleri yanlış atıyorsun, noktadan sonra ufak harfle başlıyorsun. Đlkokul çocuğu bile senden güzel yazar.” Şu bizim müdür kadar kendini beğenmiş adam zor bulunur. Uğursuz, leylek bacaklı, kısa kollu, tip bir herif. Beni kıskandığı kesin… Tatmin olmak için odasına çağırır, bütün kalemlerini açtırır. ilhanx Haydi müdür ne ise… Ya şu muhasebeci domuzu! Adam adeta basit bir daire muhasebecisi değil de hazine müdürü… Çalımından geçilmez. Bir memurun anası bile ölse, maaşını peşin alamaz. Yalvar yakar, önünde diz çök, çatla, patla; kılı bile kıpırdamaz kâfirin… Karısından dayak tükettiğini adeta bilmeyen var.

Adam, devlet kasasından maaş verirken bile eli titrer; adeta cebinden veriyor… Ben hariç, bizim dairenin bütün memurları torpillidir. Her birinin sırtını dayadığı soylu bir dayısı mevcuttur. Maaşları az, havaları çoktur. Hepsi de kibarlık budalasıdır. “Efendim-“den, “lütfen”den geçilmez, etraf pırıl pırıldır. Başşehirdekiler bile böyle temizlik görmemişlerdir. Masalarımız maundan, sandelyelerimiz cilâlı ağaçtandır. Amirlerimiz bizimle “siz” diye konuşur. Zaten bu aristokratik hava olmasa, çoktan istifamı basar giderdim. Havı dökülmüş ve eskimeye yüz tutmuş paltomu giyip dışarı çıktım. Sağanak halinde yağmur yağıyor. Şemsiyemi açtım, dükkânların kepenklerini kaldıran ufak esnaflara selâm vere vere ilerledim. Hızlı bi hayli hızlı temizlik işine giden gündelikçi kardılardan başka sokakta kimseler yok. Đleride birkaç hademeye rastladım. Yol kavşağında, efendi kılıklı bir memura gözüm ilişti.

“O da benim gibi daireye geç kalmış…” diye mırıldandım. Sonra birden vaziyeti çaktım: “Yo birader! dedim, seninki daireye gitmek değil. Şu önde giden dişiye yetişmeye çalışıyorsun.” Ne namussuz, ne zamparadır şu bizim memur takımı! Subaylardan aşağı kalmazlar. Sokakta gördükleri her süslü kadının peşine düşerler. Böyle düşünerek yürürken, bir mağazanın kapısında duran arabaya gözüm ilişti. Arabayı hemen tanıdım. “Bizim Genel Müdür’ün gündüz burada ne işi var?” diye merak ettim. Arabanın kapısı açıldı; etek hışırtılarının ardından müdürün kızı göründü. Derhal köşye saklandım. Uşak yerlere kadar eği^rek temenna durdu. Küçük afet, gerdan kırarak sağa sola baktı. Kaş-göz oynattı ve değnek yutmuş gibi dim dik yürüyerek mağazanın kapısından girdi. Durduğum yerde bütün yağlarım eridi. Yakası yağ bağlamış eski paltoma sarılıp bekledim.

Dengi olmadığımı bile bile bu kıza tutkundum. Kızın ufak finosu, hanımı gibi hava atıp çalım satayım derken hızla açılıp kana kapıdan içeri girmeye fırsat bulamadı; dışarıda kaldı. Buna uşak neden olmuş gibi, adamcağıza havlayıpkendi diliyle onu bir güzel azarladı. Ben, hanımına tanıdığım kadar bu hoşhoşu da tanırım. Adı “Meci”dir. Paltoma sarınmış, kararsızlık içinde beklerken incecik bir sesin; — Herkese Merhabalar Meçi! dediğini duydum. Konuşanı görmek için merakla etrafa baktım. Yan yana yürüyen iki bayan gördüm. Biri genç diğeri yaşlıca idi. Yanımdan geçerken aynı ince ses: —Ayıp değil mi, Meçi? dedi. Vay canına! Ne iş bu? Gözlerime inanamıyorum… Bizim Meçi, iki bayanın arkasından giden dişi hoşhoşa yanaşmış kur yapıyor. Duyduğum ses de bu hoşhoşa ait… “Sarhoş muyum neyim?” dedim kendi kendime; ama içki kim ben kim! Meçi yanıt veriyor: — Haksızlık etme, Fidel! Bana daha nazik davranmalısın, hav hav… iki gündür hastayım, hav hav… — Ah, özür dilerim, Meçi! Bu duyduğuma çok üzüldüm, hav, hav… iki fino gerçekten insan diliyle mi konuşuyorlardı; yoksa ben mi köpekçiği anlamaya başlamıştım? Vay canına, hav hav! Okuduklarımı hatırlayınca şaşkınlığım geçti. Şu aralarda, dünya çapında buna benzer olaylar gerçekleşiyor ki. Yazdıklarına • 7 göre ingiltere’de bir balık suyun yüzüne fırlayıp iki kelime bağırmış. Bir gün iki ineğin bir mağazaya girip bir kutu şekr istediklerini okudum.

Haydi bütün bunlar olabilecek diyelim… Ya şuna ne dersiniz (Meçi sürdürmekte): — Sana mektup da yazmıştım; ama bizim Ponkal tenbel-lik edip getirmemiş galiba… Her şey olabilecekdür, fakat köpeklerin yazı yazabildiğini hiç duymamıştım. Ağzım bir karış açık kaldı… Yazı yazmayı insanlar bile doğru dürüst beceremezken, hayvanlar bu işi acaba hangi okulda öğrenmişler?. Lakin soylu bireyler imlaya uygun yazabilir. Gerçi son zamanlrada esnaftan yazı yazanların sayısı bir hayli arttı. Hatta derebey-lerimizin kölelerinden bazıları da yazmayı öğrenmiş. Tuh be! Memur takımının saygınlığı artık ayağa düştü demekir. Şu “Fidel” denen hoş hoş yosmayı takip etmeye karar verdim. Bakalım nerede oturuyor? Bu işin aslı nedir, öğrenmem gerek. Şemsiyemi açtım, iki bayanın peşine takıldım. Grohovaya sokağından Meşcanskaya’ya saptılar; oradan Stolyarna’ya döndüler. Sonunda Kukuşkin köprüsünün karşı yamacına geçip büyük bir binanın önünde durdular. Bu evi bilmeyen yoktur. Meşhur “Zeverkov’un Evi”. Ev değil, geldi geçti hanı gibi bir yer. Kimler yok ki: Günlükçi kadınlar, emekli subaylar, taşradan gelmiş on ilhanx dördüncü dereceden memurlar, dul yaşlılar… Balık isfihi gibi odalara sıkışmış otururlar.

Trampet çalan bir arkadaşım da burada oturur… Đki bayan hoşhoşla birlikte beşinci kata çıktılar. “Eh, bu seferlik bu kadarlık ilgi yeter; boş bir zamanımda gelir devamını öğrenirim.” diye düşündüm ve geri döndüm.

Nikolay Vasilyeviç Gogol – Bir Delinin Hatira Defteri PDF indir Tıklayın