Patti Smith – Çoluk Çocuk PDF Oku indir

Patti Smith – Çoluk Çocuk PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Patti Smith – Çoluk Çocuk kitabını araştırdık. Ayrıca Patti Smith tarafından kaleme alınan Patti Smith – Çoluk Çocuk kitap özetinin yanı sıra, Patti Smith – Çoluk Çocuk pdf oku, Patti Smith – Çoluk Çocuk yandex, Patti Smith – Çoluk Çocuk e-kitap pdf, Patti Smith – Çoluk Çocuk PDF Drive, Patti Smith – Çoluk Çocuk Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.

Patti Smith – Çoluk Çocuk PDF indir Oku

Robert ile ilgili çok şey söylendi, daha da söylenecektir. Delikanlılar ona öykünerek yürüyecek, genç kızlar beyaz elbiselere bürünüp onun buklelerine yas tutacak. Hem ayıplanacak, hem de tapınılacak. Aşırılıkları hem lanetlenecek hem de romantikleştirilecek. Gerçek ise, en sonunda, çalışmalarında görülecek; sanatçının ete kemiğe büründüğü eserlerinde… Asla kaybolmayacak, asla eksilmeyecek. İnsanoğlu bunu yargılayamaz. Çünkü sanat Tanrı’yı söyleyen bir şarkıdır ve nihayetinde yine O’na aittir. Öldüğünde uyuyordum. Bir kez daha iyi geceler dilemek için hastaneyi aramıştım, fakat morfinin üzerini örttüğü, derin bir uykudaydı. Ahize elimde, telefondan ağır ağır soluk alıp verişini dinlerken, sesini bir daha duyamayacağımı biliyordum. Sonra usulca eşyalarımı topladım; defterimi, dolmakalemimi. Eskiden onun olan kobalt mavisi mürekkep hokkamı. İran kupamı, mor madalyamı ve bebek dişlerimi. Yavaşça merdivenlerden yukarı çıktım. Çıkarken basamakları saydım, on dördünü de, birer birer.

Beşikte yatan kızımın battaniyesini üzerine örttüm, uyuyan oğlumu öptüm ve sonra kocamın yanına uzanıp dua ettim. Hâlâ hayatta, diye fısıldadığımı anımsıyorum. Ardından uykuveyaldım. Erkenden uyandım, merdivenlerden inerken onun ölmüş olduğunu biliyordum. Gece açık kalan televizyonun gürültüsü hariç her şey suskundu. Sanat kanalı açıktı. Opera vardı. Tosca’nın tüm gücü ve hüznüyle ressam Cavaradossi için duyduğu ihtirası ilan edişi beni ekrana çekti. Soğuk bir Mart sabahıydı ve üzerime kazağımı giydim. Jaluzileri kaldırınca çalışma odasının içi ışıkla doldu. İskemlemin kalın keten kaplamasını elimle düzelttikten sonra Odilon Redon’ın tablolarının olduğu bir kitabı seçtim, ufak bir denizde yüzen bir kadın başının resmedildiği tabloyu açtım. Kapalı Gözlerle. Soluk gözkapaklarının ardında gizli tutulan, halen çizilmemiş bir kâinat. Telefon çaldı, yanıt vermek üzere ayağa kalktım. Arayan Robert’ın en ufak erkek kardeşi Edward’dı.

Söz verdiği gibi Robert’ı son bir kez benim adıma öptüğünü dile getirdi. Öylece kalakaldım, donmuştum; sonra yavaşça, adeta bir rüyadaymışçasına iskemleme geri döndüm. Tam o anda Tosca’nın muhteşem aryası “Vissi d’arte” başladı. Ben aşk için yaşadım, ben Sanat için yaşadım. Gözlerimi kapadım ve ellerimi kavuşturdum. Ona nasıl veda edeceğime takdir-i ilahi karar vermişti. Annem çok ufakken beni Prairie Nehri’nin kıyısındaki Humboldt Parkı’nda yürüyüşe çıkarırdı. Oraya ait muğlak anılarım var, cam tabaklar üzerindeki baskılar gibi; eski bir kayıkçı kulübesi, yuvarlak bir orkestra sahnesi ve kemerli bir taş köprü… Nehrin dar boğazları geniş bir gölete dökülüyordu ve ben o suyun yüzeyinde eşsiz bir mucize görmüştüm. Beyaz tüyden bir elbisenin içinden uzun, kavisli bir boyun çıkmıştı. Heyecanımı fark eden annem, kuğu, dedi. Kuğu, geniş kanatları ile göz alıcı suyun yüzeyini çırparak göğe yükseldi. Bu kelime, hayvanın görkemi ve bende yarattığı duygular karşısında kifayetsiz kalıyordu. Gördüğüm manzara sözlerle anlatılamayacak bir dürtüyü görülmektedirmıştı; kuğudan söz etmek için arzuyla dolup taşıyordum, beyazlığı üzerine bir şeyler söylemek, hareketinin o şiddetli görkemini ve kanatlarının o yavaş çırpınışını anlatmak istiyordum. Kuğu gökyüzüyle bir oldu. Hissettiklerimi anlatabilmek için kendi sözcüklerimi bulabilmek için çabaladım.

Kuğu, diye tekrar ettim, tam anlamıyla tatmin olamadan, ve bir sancı hissettim içimde, enteresan bir özlem; çevredekilerin, annemin, ağaçların veya bulutların fark edemedikleri. 1946’daki Büyük Tipi sırasında, Chicago’nun Kuzey Yakası’nda bir Pazartesi günü dünyaya geldim. Bir gün erken doğmuşum; yeni yıl gecesi doğan bebekler hastaneden çiçeği burnunda bir buzdolabıyla çıkardı. Annemin beni içerde tutma gayretlerine rağmen, taksi Michigan Gölü kıyısında, kar ve rüzgarın içinde yol alırken, doğum başlamış. Babamın anlattığına göre uzun, sıska bir şeymişim ve bronşit zatürreyle dünyaya gelmişim; beni buharı tüten bir leğenin üzerinde tutarak hayatta kalmamı sağlamış. Kız kardeşim Linda ise 1948’de, yine bir kar fırtınası sırasında aramıza katıldı. Zorunluluklar bir an önce kendime yetebilmeyi gerektiriyordu. Annem ev bütçesine katkıda bulunmak için ütü yaparken ben pansiyonumuzun sundurmasında oturup buzcuyu ve onun artık tarihe karışmaya yüz tutmuş at arabasını beklerdim. Adam bana kahverengi kağıtlara sarılmış buz dilimleri verirdi. Birini halen bebek olan kız kardeşime vermek üzere gizlice cebime atmış, ardından almak üzere cebime uzandığımda yok olduğunu fark etmiştim. Annem erkek kardeşim Tod’a hamile kaldığı zaman Logan Meydanı’ndaki sıkış tepiş dairemizden ayrıldık ve Pennsylvania Germantown’a taşındık. Sonraki birkaç yıl geçici olarak asker aileleri için inşa edilmiş evlerde yaşadık, yabani çiçeklerle kaplı terk edilmiş bir araziye bakan beyaz badanalı kışlalar. Bu araziye Arsa ismini vermiştik; yaz günleri büyükler orada oturup sohbet eder, sigara içer ve biz çocuklar oynarken hindiba şaraplarını elden ele dolaştırırlardı. Annem bana kendi çocukluğunun oyunlarını öğretti: Heykeller, Kızıl Korsan ve Simon Diyor Ki. Yaptığımız papatya zincirleriyle boynumuzu süsleyip alınlarımızı taçlandırırdık.

Akşamları yakaladığımız ateş böceklerini cam kavanozlara doldurur, ışıklarını sağıp parmaklarımıza yüzük yapardık. Annem bana dua etmeyi öğretti, ona da kendi annesinin öğrettiği bir duaydı bu: Şimdi uykuya yatıyorum. Ruhumu koruması için İsa’ya dua ediyorum. Geceleri, ben ufak yatağımın yanında diz çöküp onun kelimelerini tekrarlarken, o da ağzından hiç düşürmediği sigarası ile yanı başımda ayakta bekler, beni dinlerdi. Tek dileğim dua etmekti ama kelimeleri kafamı karıştırırdı ve annemi soru yağmuruna tutardım. Ruh nedir? Ne renktir? Çok yaramaz olduğu için ruhumun ben uyurken gizlice kaçıp sonra da geri dönemeyeceğinden korkuyordum. Uyuyakalmamak için elimden geleni yapardım; böylece ruhumu ait olduğu yerde, içimde tutacaktım. Merakımı dindirmek için olsa gerek, annem beni Pazar okuluna yazdırdı. Eğitim sistemi ezbere dayalıydı, Kutsal Kitap’tan ayetler ve İsa’nın kelimelerini ezberliyorduk. Daha sonra sıraya girip bir kaşık dolusu petek balıyla ödüllendiriliyorduk. Bir sürü öksüren çocuğa bal vermek için kavanozun içinde tek bir kaşık bulunurdu. İçgüdüsel olarak kaşıktan kaçınsam da Tanrı düşüncesini hızlı bir şekilde kabullendim. Gökyüzünde akan yıldızlar misali, hareketli bir varlığın yukarılarda bir yerde olduğunu hayal etmek mutluluk vericiydi. Çocuksu duamla yetinemediğimden, bir süre sonra kendi duamı yazmama izin vermesi için anneme yalvardım. Artık Eğer uyanmadan ölürsem, İsa’ya ruhumu yanına alması için dua ediyorum kelimelerini tekrar etmek zorunda olmadığım ve kalbimden ne geliyorsa söyleyebileceğim için rahatlamıştım.

Artık özgürleşmiştim; kömür sobasının yanındaki yatağıma uzanıp azimle Tanrı’ya sözlü mektuplar yazmaya başladım. Uykuyu çok sevmezdim; bitip tükenmek bilmeyen yeminlerim, hayallerim ve planlarımla onun canını bi hayli sıkmış olmalıyım. Lakin zaman ilerledikçe, değişik bir dua etme yöntemine yöneldim; konuşmaktan çok dinlemeyi gerektiren sessiz bir duaydı bu.

Patti Smith – Çoluk Çocuk PDF indir Tıklayın