Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları PDF Oku indir

Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları kitabını araştırdık. Ayrıca Jose Saramago tarafından kaleme alınan Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları kitap özetinin yanı sıra, Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları pdf oku, Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları yandex, Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları e-kitap pdf, Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları PDF Drive, Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.

Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları PDF indir Oku

José Saramago, 16 Ekim 1922 tarihinde doğdu. Henüz üç yaşındayken, ailesi Lizbon’a taşındı. Ekonomik sıkıntılar sebebiyle yükseköğrenim yapamayarak başka işlere yönelmek zorunda kaldı; sağlık çalışanı, yayıncı, çevirmen, gazeteci olarak çalıştı. 1947’de ilk romanı olan Günah Ülkesi’ni yazdı. On iki yıl boyunca bir yayınevinde yayın yönetmenliği ve Yeni Seara dergisinde edebiyat eleştirmenliği yaptı. 1972-1973 senelerında Lizbon’da siyasi makaleler yazdı. Portekiz Yazarlar Birliği’nin yönetim kurulunda görev aldı. 1976’dan beri ise, yalnızca yapıtlarından gelen gelirle yaşamaktadır. Saramago’nun ülkeler arası düzeyde tanınmasını sağlayan yapıtı, 1983’te yayına giren Memorial do Convento’dur. Fernando Pessoa’nın takma isimlerinden birisi olan Ricardo Reis’in Lizbon’a dönüp yaratıcısıyla karşılaşmasını konu alan O Ano da Morte de Ricardo Reis (Ricardo Reis’in Odžldüğü Yıl), 1984’te yayınlandı. Saramago’nun en ironik yapıtı sayılan Historia de Cerco de Lisboa da (1988) tarih üzerine kurulu bir denemedir. 1995 yılına ait Ensaio sobre a Cegueira (Körlük) insan varoluşunun özü, Tanrı ve Şeytan ile ilgili bir romandır. 1997’de ise, sıradan bir memur olan Senhor Jose’nin etrafında dönen bir roman olan Todos os nomes yayınlandı. Saramago’nun yapıtlarının içinde iki şiir kitabı, bir çok deneme, oyun ve roman mevcuttur. Bunların içinde özellikle romanlarıyla bir çok ödüller almış olan Saramago’nun edebiyat yaşamının asıl meyvesi, 1998’de aldığı Nobel Edebiyat Odždülü’dür.

Yapıtlarındaki hayal gücü, sevecenlik ve ironiyle, bilinmesi zor gerçeklerin kavranmasını sağlayarak çağımızın en önemli edebiyatçıları içinde yerini alan Saramago, Kanarya Adaları’nda yaşamaktadır. Inǚ ci Kut, lise öğrenimini Ankara Koleji’nde bitirdiktan sonra Ankara Udžniversitesi Dil ve Tarih-Coğrafya Fakültesi Inǚ giliz Dili ve Edebiyatı ve Varşova Udžniversitesi Isǚ panyol Filolojisi bölümlerinden mezun oldu.Türkiye’deki Isǚ panyolca öğrenimine katkıda bulunmak maksadıyla, bu alanda ilk kez, Isǚ panyol dili ve grameri üzerine çeşitli yöntemler ve değişik boyutlarda sözlükler hazırlayarak paylaştı. 1990 senesinden başlayarak edebi çeviri alanına yönelerek başta Miguel Delibes, Gabriel García Márquez, Isabel Allende, Mario Vargas Llosa vejóse Mauro de Vasconcelos olmak üzere önde gelen bir çok Isǚ panyol ve Güney Amerikalı yazarın roman ve öykülerini Türkçe’ye kazandırdı. O vakitler halen doğmamış olan ve gelmekte öylesine geciken Pilar’a Bırak alıp seni götürsün bir zamanlar olduğun o çocuk TAVSİYELER KİTABI Bizim köye Azinhaga derler, hani sözgelimi ta ulusalcılık hareketlerinin başlangıcından bu yana (XIII. yüzyılda çoktan belediye sınırları içindeymiş) hep o aynı yerdedir, ama o eski şanından geriye hiçbir şey kalmamış; hemen yanı başından (herhalde dünya yaratıldığından beri) geçen ve, az da olsa bildiğim kadarıyla, sayısız kereler yatağının dışına taşmış olsa da yönünü hiç değiştirmemiş olan ırmağın dışında hiçbir şey. Köydeki en son evlerle içinde bir kilometre bile bulunmayan Almonda, -yani bizim köydeki ırmak- Tejo Irmağıyla birleşir; bir zamanlar, kış aylarında sel gibi yağan yağmurlarla bulutlar boşaldığında, bizim Almonda, kısıtlı su miktarının elverdiği ölçüde, Tejo’nun tarlaları kaplamasına yardım eder, ırmağın yukarılarında lebalep dolan barajlar da biriken fazla sularını boşaltmak zorunda kalırlardı. Burada arazi basıktır, adına yaraşır hiçbir orograϐik engebeye sahip olmaksızın, tıpkı avuç içi gibi dümdüz uzanır; orada burada yükselen birkaç bent ise, sellerin coşkulu akışını zapt etmekten fazla, ırmağı daha az zarar verebileceği yerlere doğru yönlendirmeye yarar. Bizim köyde doğmuş ve yaşamış olan insanlar, çok eski zamanlardan beri, köyün kişiliğini şekillendirmiş olan bu iki ırmakla haşır neşir olmayı öğrenmişlerdir: ayaklarının dibinde akıp gitmekte olan Almonda ve biraz daha ötede, yol boyunca ona eşlik eden karakavak, dişbudak ve söğütlerden örülü bir duvarın ardına yarı gizlenmiş olan Tejo ırmakları; her ikisi de, şu veya bundan dolayı, ailelerin belleklerinde de sohbetlerinde de hiçbir zaman eksik olmaz, işte ben bu yerlerde dünyaya gelmişim ve daha iki yaşıma varmadan, ihtiyaçlar yüzünden göç etmek zorunda kalan annemle babam, beni buralardan alıp başka tarz duygular, başka tarz düşünceler, başka tarz yaşamlar içinde olan Lizbon’a götürmüşler, adeta benim doğduğum yerde doğmak kaderin bir yanılgısının sonucuymuş, talihin umulmadık bir dalgınlığından kaynaklanmış da, bu yanılgıyı onarmak hâlâ onların ellerindeymiş gibi. Ama öyle olmadı. O çocuk, kimsecikler farkına varmadan, toprağa kol atıp kök salmış, o zamanki ben olan o kırılgan tohum, güvensiz minicik ayaklarıyla yerdeki çamura basarak (o uçsuz bucaksız hava okyanusunun oynak zeminine, bitkisel ve hayvansal artıklardan, her şeyin ve herkesin kalıntısından, ufalanıp toz haline gelmiş kayalardan, tıpkı durmadan geri dönen güneşler ve aylar, seller ve kuraklıklar, soğuklar ve sıcaklar, rüzgârlı ve sakin havalar, acılar ve neşeler, varlıklar ve hiçlikler gibi yaşamın içinden geçip gittikten sonra hayata geri dönmüş olan ve kaleydoskopun içindeki gibi sayısız maddelerden bir araya gelen, kâh kuru, kâh nemli o çamura basarak) toprağın o özgün damgasını bir daha silinmemek üzere ondan alacak zamanı bulmuştu. Alınyazısının okunmaz sayfalarında ve kaderin ilerisi görünmeyen kıvrımlarında, yeniden dünyaya gelmek için Azinhaga’ya geri döneceğimin yazılı olduğunu, bildiğimin bilincinde olmadan, bir tek ben biliyordum. Bütün çocukluğum boyunca, bunun yanı sıra yeniyetmeliğimin ilk senelerında, zeytinliklerin gümüşsü gri rengiyle çevrelenmiş alçacık evleriyle, suyun ve yeşilliklerin mırıltılı sınırları içinde, kimi zaman yaz aylarının yakıcı sıcağıyla kavrulan, kimi zaman da kış aylarının öldürücü soğuğundan perişan olan veya kapılardan içeri giren sellerden boğulan bu yoksul ve ilkel köy, kişiliğimin oluşma sürecinin tamama erdiği yer olmuştu; benim gibi minik bir keseli hayvancağızın, suskun, içine kapalı, münzevi kişiliğinden ne yapılabilirse yalnızca onu iyi veya belki kötü bir biçimde yaratmak üzere içine çekildiği bir keseydi. Bilenlerin dediklerine göre bizim köy bir keçiyolunun, yani bir azinhaga’nın kenarında doğup o yol boyunca gelişmiş; Arapça’da “dar yol” manasına gelen az-zinaik’ten gelen bir terim bu; ama kelime anlamı düşünüldüğünde köyün o başlangıç zamanlarında olabilecek bir şey değil, çünkü dar da olsa, geniş de olsa yol her zaman yoldur, oysa keçiyolu, kestirme bir yoldan, istediğimiz yere daha hızlı gitmek için kullanılan ve genelde başka bir amacı veya uzaklık hususunda ölçüsüz tutkuları olmayan bir yan yoldan başka bir şey değildir. Geniş alanlara yayılan zeytinciliğin bu bölgede ne zaman başlatıldığını bilemiyorum, ama yaşlıların anlattıklarına dayanan gelenekler de doğruladığı için hiç kuşkum yok ki, o zeytin ağaçlarının en yaşlılarının üzerinden en azından iki veya üç yüz yıl geçmiştir.

Daha başka yüzsenelerın geçeceği de yok. Zeytin ağaçları dikili hektarlarca ve hektarlarca arazi bundan birkaç yıl önce acımasızca silinip süpürüldü, yüz binlerce ağaç kesildi, toprağın derinliklerinden söküldüveya kuşaklar boyunca kandillere ışık, aşlara tat veren o yaşlı kökler çürüsün diye oldukları yerde bırakıldı. Avrupa Topluluğu, yerinden sökülen her bir zeytin ağacı için, çoğunluğu büyük toprak ağaları olan sahiplerine birer prim ödedi, bugünse benim çocukluğumdaki insanı biraz da tedirgin eden o gizemli zeytin ağaçlarının yerinde, küϐler ve yosunlarla kaplı, kertenkelelerin gizlendiği oyuklarla delik deşik olmuş o büklüm büklüm gövdelerin yerinde, siyah zeytinlerle ve kuşlarla yüklü dallardan bir araya gelen o gölgeliklerin yerinde, gözlerimizin önünde uzanan tek şey, hibrid tohumdan yetişme, uçsuz bucaksız, tekdüze, bitmek bilmeyen bir mısır tarlası; mısırların her biri aynı yükseklikte, belki de saplarında aynı sayıda yapraklara sahip ve belki de yarın sapların aynı yerlerinde aynı sayıda koçanlara, her bir koçanda da belki aynı miktarda taneye sahip olacaklar. Şikâyet ediyor değilim, bana ait bile olmayan bir şeyi yitirdim diye ağlıyor da değilim; ben yalnızca bu manzaranın benimki olmadığını, doğduğum yerin burası olmadığını, burada büyümediğimi anlatmaya çalışıyorum. Mısırın bir ana ihtiyaç maddesi olduğunu, hatta birden fazla kimse için zeytinyağından önde geldiğini zaten bilinmekte; ben bile çocukluğumda, yeniyetmeliğimin o körpe senelerında, ırgatlar hasat kaldırdıktan sonra, boynumda asılı bez bir torbayla, gizli kalmış mısır koçanlarını aramak için o zamanki mısır tarlalarının içinde dolaşıp durmuşumdur. Yine de bugün, köydeki bireylerin, o yaşlı zeytin ağaçlarını sökmenin bir hata, çok büyük bir saçmalık olduğunu söylediklerini duyduğum zaman, hınzırca bir tatminkârlığa benzer bir duyguya, aramadığım ve istemediğim, ama gelip beni bulan bir intikam duygusuna kapıldığımı itiraf edeyim. Ziyan olan onca zeytinyağının ardından da boş yere ağlayacaklar. Şimdi bana anlattıklarına göre yeniden zeytin ağaçları dikiyorlarmış, ama kaç yıl yaşarlarsa yaşasınlar, hani şu hep küçücük kalan cinsinden. Yok daha hızlı boy atıyorlarmış, yok zeytinler daha kolay toplanıyormuş. Ama benim anlayamadığım, kertenkelelerin nereye saklanacağı.

Jose Saramago – Küçük Anılar Çocukluk ve İlkgençlik Anıları PDF indir Tıklayın