Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü PDF Oku indir
Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü kitabını araştırdık. Ayrıca Muhyiddin İbn Arabi tarafından kaleme alınan Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü kitap özetinin yanı sıra, Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü pdf oku, Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü yandex, Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü e-kitap pdf, Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü PDF Drive, Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.
Muhyiddin İbn Arabi – Özün Özü PDF indir Oku
İsmail Hakkı Bursevî Osmanlı tasavvuf düşüncesinin, özellikle de vahdet-i vücûd anlayışının mühim temsilcilerinden biridir. 1653 senesinde Aydos’ta doğmuş ve 1725 senesinde Bursa’da vefat etmiştir. Bursevî çok ufak yaşlarda Osmanlı zamanında yetişmiş Ekberî meşrebli sûfîlerden birisi olan Osman Fazlî Efendi eliyle tasavvuf yoluna girmiştir. Bir yandan mânevî ilimlerle meşgul olurken diğer taraftan da zâhirî ilimlerdeki tahsiline devam eden Bursevî, Arapça, fıkıh ve kelâm gibi ilimlerde çeşitli hocalardan ders almış ve iyi bir tahsil görmüştür. Hüsn-i hat meşkini ise devrin ünlü hattatlarından Hâfız Osman’dan yapmıştır. Bursevî, zâhiri ilimlerin yanında nazarî tasavvuf alanıyla da ilgilenmiştir. İbnü’l-Arabî’nin ünlü eseri Fusûsu’l-Hikem’i şeyhi Fazlî Efendi kanalıyla okumuş, yine Sadreddin Konevî’nin nazarî tasavvuf alanında yazılmış temel eserleri olan Miftâhu’l-Gayb ve Fâtiha Tefsiri’ni şeyhinin yazdığı şerh ve hâşiye üzerinden tahsil etmiştir. Bu alandaki ilmî derinliği sayıları yüzleri bulan eserlerinde gözlerden kaçmayan bir durumdur. Bursevî, İslâmî ilimlerin hemen her alanında eserler vermiş bir yazardır. Bunun yanında ona bu alanda haklı şöhreti kazandıran asıl ilim tasavvuftur. Bursevî tasavvuf alanında irili ufaklı birden fazla eser kaleme almıştır. Bu eserlerin belki de en mühimsi işârî bir tefsir olması hasebiyle Rûhu’lBeyân’dır. Elinizdeki eserinde ise Bursevî, İbnü’l-Arabî’nin Futûhât ve Fusûs’unda bulunan birkaç pasajı tercüme ve şerh etmiştir. Bu pasajlar İbnü’l-Arabî tasavvufunun anahtar kavramlarını içeren pasajlardır. Bursevî, İbnü’l-Arabî’nin tasavvuf anlayışının daha kolay ve özet bir biçimde bilinmesi için bu pasajları dikkatle seçmiş ve açıklamıştır.
Yine bundan dolayı kitaba Lübbü’l-Lübb yani özün özü ismini vermiştir. Çünkü bu kitap işlediği konular itibariyle bu sistemin bir özetini sağlamaktadır. Kitapta ele alınan kavramların başında Fusûs’un İsmail fassında işlenen ilâh-ı mûtekad mevzusu gelir. Denilebilir ki bu konu özel rab kavramıyla birlikte vahdet-i vücûd anlayışının en temel konusunu oluşturur ve Fusûsu’l-Hikem kitabının da en temel kavramıdır. O hâlde bu kavram neyi ifade eder, neden bu kadar mühimdir ve bu kavramın oluşmasına ne tür sâikler neden olmuştur? Gelin hep birlikte bu sorulara yanıt bulmaya çalışalım. İbnü’l-Arabî’nin kendi târifi ile ilâh-ı mûtekad, kulun kendi düşüncesi yahut bir başkasında görerek taklit etmesi yoluyla kalbinde yarattığı tanrıdır. Bu tanrının ortaya çıkması insanın kendi tanrısı ile ilgiliki düşüncesidir. İnsan fakat bu fikir ve tanrı tasavvuru vasıtasıyla Allah’a yönelir. Bütün insanlar şu yahut bu biçimde tanrı ile ilgili bir fikre sahip oldukları –isterse tanrıtanımaz olsunlar- için inançtaki tanrı yani ilâh-ı mûtekadların sayısı bireylerin sayısıncadır denilebilir. İnsan ve tanrı içindeki ilişki her zaman tasavvufun ana meseleleri içinde olmuştur. Bunun nedeni tasavvufun özellikle de İbnü’l-Arabî sonrası tasavvufunun kendisine konu olarak tanrıyı seçmesidir. Bu durum ise insanın tanrı ile ilgiliki tasavvuru meselesinin incelenmesini doğurdu. İlâh-ı mûtekad düşüncesi işte bu incelemenin bir ifâdesidir. Bu ifâdenin sonucu olarak da denilebilir ki insanlar kendi muhayyilelerinin ürünü olan bir tanrıya tapmaktadırlar. Tek tek bütün insanlar böyle muhayyel bir tanrının kulu olmuşturlar.
İnsanların bu tür tanrılardan kurtulup gerçek tanrıya tapmaları ise fakat vahye uymaları aracılığıyla gerçekleşir. Vahye uyan kişi peygamberin Allah ile ilgiliki bilgisini taklit ederek gerçek tanrı bilgisini elde edebilir. Bu kavramın en mühim handikabı ise çoğulcu bir din anlayışına kapı aralar gözükmesidir. Zîrâ bu eserde de altı çizildiği üzere ârif kendi hakîkatini bildiğinde bütün inanç şekillerinin yani tanrı tasavvurlarının bir yönden mutlak tanrının yansıması olduklarını ve gerçek olduklarını keşfeder. Bu da onu bir inanç şekili ile sınırlı kalmaktan, kendi muhayyel tanrısına tapınmaktan kurtarır. İbnü’l-Arabî’nin benzer ifadelerle işaret ettiği bu durumdaki kişi acaba dinler üstü bir konumda mıdır? Bu sorunun cevabı hayırdır. Zîrâ ârif Allah katındaki dine müntesiptir ve Allah’ın mezhebine bağlıdır. Bu din ise vahyin açıkladıği dindir. Bursevî ilâh-ı mûtekad konusunu sâlikin gerçek tanrı bilgisine ulaşmasındaki tavırları ve geçtiği menziller bağlamında ele almaktadır. Bu nedenle özellikle sülûk ilmi yönünden çok mühim bir tasnif olan sülûktaki yedi tavrı ile âriflerin Hakk’ın bilgisine yaptıkları yolcu seferleri bağlamında birinin hakîkat bilgisine artması konusu kitapta işlenmektedir. Bursevî bu bilgiye ermenin varlığın beş küllî mertebesini bilmeye bağlı olduğunu düşündüğünden hazarât-ı hamse yani beş varlık mertebesi konusunu da özet olarak kitaba almıştır. En son elinizdeki bu eser vahdet-i vücûd düşüncesinin temel kavramlarının bilinmesinda Türkçe yazılmış mühim kaynak eserlerden biridir. Eser yayına hazırlanırken 1912 İstanbul baskısı esas alınmıştır. Eserin sadeleştirilmesinde tasavvuf terimlerine dokunulmamış yeri geldikçe bu terimler ile ilgili metin içinde yahut dipnotta bilgi verilmiştir. İnsanoğlunun hata yapmak gibi bir kusuru mevcuttur.
Yayına hazırlayan olarak bizler de hataya düşmüş ve müellifin kastını aşan cümleler kurmuş olabiliriz. Bundan dolayı ilk kez Şeyh-i Ekber’in ve İsmail Hakkı Bursevî’nin rûhâniyetinden, sonra da okurlardan af dileriz. Ayrıca bu gibi mühim metinlerin yayına girmesinda gayretlerine bizzat şahit olduğumuz Hayykitap çalışanlarına en derin minnet duygularımızı sunmayı bir borç bilinmekte. Allah hakkı söyler ve doğru yola erdiren de yine O’dur. Hamd, hamdın velîsi olan Allah’a aittir. Salât ve selâm ise O’nun nebîsi üzerinedir. İmdi bu risâlenin kaleme alınmasının sebebi şudur: Kutuplar kutbu ve şeyh unvanının mutlak mânâda sahibi Muhyiddin İbnü’l-Arabî hazretlerinin el-Futûhâtu’l-Mekkiyye adlı kitabında hakîkat ve mârifetle alakalı meselelerin özünü kendinde derleyen birkaç mesele mevcuttur. Lakin bunlar Arapça yazılmış kitapları inceleyip bunlardan hüküm çıkaramayan yani Arapça bilmeyen ihvân [1] için gizli bir hazine mesabesindedir. Bu nedenle şeyhimin bunların Türkçeye tercüme olunup o gizli hazinenin görülmektedirılmasını emir ve işaret etmeleri sebebiyle, “memur mazurdur” sözü gereği imkânlar dâhilinde tercümeye başlandı ve yeri geldikçe konuyla alakalı bazı faydalı bilgiler verildi. Gerçekte bu hakir yazarın, kâtibin elindeki kalem ve okçu elindeki ok ve yay gibi olduğundan şüphe olunmasın! Sözgelimi mecâzî kadehle yani şarap sebebiyle sarhoş olan kimse sarhoşken bazı sözler söylese o sözler için insanlar “Kendi fiiliyle değildir, şarabın fiiliyledir, o söyletti” derler ve baygın olan kimse gayr-i yaşlıi sözler söylese onun ile ilgili “Cin söyletti” derler ve onun sözünü mâzur görürler. Allah dostları, Allah’ın kudret eli ve kudret dilidirler. Nitekim bir kudsî hadiste Allah “Bir kulumu sevsem eli ve dili Ben olurum” buyurur. O halde bu hakir yazarın da dilinden söyleyen O olsa enteresan mı olur? “Attığın zaman sen atmadın, fakat Allah attı” (Enfâl, 17) âyeti bu mânâya şahittir? Şeyhimizin işaretleriyle bu risâleye Lübbü’l-Lübb (Özün Özü) ve Sırru’s-Sırr (Sırrın Sırrı) ismi verildi. Umulur ki, bu risâlede görülen hatalar ve eksikler af elbisesi ile örtülür! Çünkü insan nisyân (unutma) mahalli değil midir? Tevfîk (yardım) fakat Allah’tandır ve ben O’na tevekkül eder ve ona yönelirim.
