İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik PDF Oku indir
İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik PDF Oku indir, e-kitap sitemizde İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik kitabını araştırdık. Ayrıca İlhan Arsel tarafından kaleme alınan İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik kitap özetinin yanı sıra, İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik pdf oku, İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik yandex, İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik e-kitap pdf, İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik PDF Drive, İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.
İlhan Arsel – Şeriat ve Kölelik PDF indir Oku
Her hususta olduğu gibi “kölelik” hususunda da şeriat, kapkaranlık bir zihniyetin ifadesi olarak karşımızdadır. Şu bakımdan ki, insan varlığının kutsallığı ve haysiyeti ile bağdaşmaz kuruluşları ve bu arada köleliği, hiçbir itiraz ve direnişe olanak bırakmadan, yüzseneler boyunca sürdüregelmiştir: Hem de gökten indiği söylenen emirlere ve bu emirlerden çıkma geleneklere dayalı olarak. Gerçekten de şeriat hükümleri, kaynaklarıyla belirteceğimiz gibi, köleliğin “doğal” bir kuruluş olup “köle” ile “hür” içinde hukuki eşitsizlikler bulunduğunu, savaşlarda alınan esirlerin köle (veya cariye) olarak paylaşılmasının “Tanrı emri” olduğunu ortaya vurmaktadır. O kadar ki, Kur’an’da Tanrı’nın büyük cömertlikle Muhammed’e ganimet olarak köleler, cariyeler helal ettiği dahi yazılıdır. Ayet şöyle: “Ey Muhammed! …Allah’ın sana ganimet olarak verdiği ve elinin altında bulunan cariyeleri sana helal kıldık…” (K. 33 Ahzab Suresi, ayet 50) Yine şeriat verilerine göre Muhammed, yaşamı boyunca ve çeşitli yollardan (ve genelde savaşlar yolu ile) köleler edinmek, köleleri kendi hizmetinde tutmak (örneğin tarlalarında çalıştırmak, cariyeleri de “odalık” olarak kullanmak), ona buna satmak, armağan etmek, Müslümanlara köle edinmeleri için olanak sağlamak, köleleri azadlamaktansa bir başkasına hibe etmenin daha hayırlı bir iş olduğunu anlatmak ve böylece kendinden örnekler yaratmak suretiyle, köleliği, “Tanrısal” ve “dinsel” bir kuruluş olarak geçerli kılmıştır. Hem de öylesine ki, köleleri efendilerine “sadıkane” ve “yararlı” bir biçimde hizmet ettirebilmek için: “Cennet’e ilk girecek olanlar… efendilerine sadakatle hizmet eden kölelerdir.” Demiş; ölmeden önceki “Veda haccı” vesilesiyle yaptığı konuşmada: “Efendisinden başkasına intisaba kalkan”ların “Allah’ın gazabına, meleklerin lanetine ve bütün Müslümanların ilencine” uğramalarını dilemiştir. Muhtemelen bundan dolayıdır ki, köle azadlama işini, her ne kadar bazı kurallara bağlamış ise de, bir bakıma efendisinin keyϐine terk etmiş, köle azadlayan kimsenin, azadladığı köle üzerinde “velayet hakkını” veya “Karabet-i hükmiyye”sini sürdürtmüş, Tanrı’ya ve kendisine dua eden müminlerin köle azadlama zorunluluğundan uzak kalmaları kolaylığını yerleştirmiş ve köleliğin yok olmasını “Kıyamet alameti” şeklinde belirtmiştir. Bu nedenledir ki tüm İslam ülkelerinde kölelik, yirminci yüzyıla gelinceye kadar “doğal” ve “resmi” bir kuruluş olarak iş görmüştür; panayırlarda ve esir pazarlarında insanlar, tıpkı hayvanlar gibi parayla alınıp satılabilmişlerdir. 20. yüzyılın başlarında kölelik, Müslüman ülkelerde resmen kaldırılmaya başlanmış olmakla birlikte, ne uygulanması gerçekten yok edilebilmiş ve ne de zihniyet olarak terk edilebilmiştir. O kadar ki Isǚ lam dünyasının en büyük “bilim” yuvası sayılan el-Ezher Udžniversitesi, köleliğin Kur’an’dan kaynaklanan bir kuruluş olduğunu ve savaş esirlerinin “köle” olarak kullanılmalarının doğal olduğunu savunmaktan geri kalmamıştır (Bkz. “Macalla”, Temmuz 1962). Yine bunun gibi 1962 senesinde Kral Faysal, Batı ülkelerinin zorlamasıyla köleliği kaldırır görünürken, din adamları, bu kuruluşun temellerinin Kur’an’da yattığını söyleyerek, direnme yolunu seçmişlerdir.
Din poblemleri alanında “allame”liği kimseye bırakmak istemeyen bizim kendi mollalarımız ise, yirmi birinci yüzyıla girmek üzere bulunduğumuz şu dönemlerde bile hâlâ, Isǚ lamda köleliğin (cariyeliğin) “Harp esirleri kurumunu inhisar ettirildiğini” ve bundan dolayı “güncelliğini yitirmiş bir konu olmadığını” altını çizerek “Isǚ lam’da cariye harp esiridir. Harbler ise dünyamızın gündemindedir.” Diye ahkâm yürütürler. Onların bu “göz alıcı” görüşlerinden anlaşılan o ki, Isǚ lamda kölelik zihniyeti, daha nice yılar boyunca, sonu gelmez bir “iltifata” mazhar olacak demektir. Nitekim Atatürk’ün büyük bir idealizmle yıkmak istediği bu zihniyet, farklı adlar altında bugün hâlâ hükmünü sürdürmektedir: Çoğu evlerde çalıştırılan “beslemeler” (ki yoksul ailelerden allınmış küçücük kızlar olup köleden farksız biçimde iş görürler) bunun canlı ispatlarından biridir.
Söylerken de kendilerine dayanarak edindikleri yalanların, hem öte yandan Tanrı ϐikrini zedelediğini ve hem de insanlarımızın kafalarını ütülediğini düşünmezler. Düşünseler ile şunu bilirler ki, karşılarında, şeriatın içeriğinden habersiz, akılcı güçten nasipsiz ve her şeye körü körüne inanmaya hazır yığınlar mevcuttur. Bizlere düşen göre, hiç yılmadan, bu yığınları, şeriatçının yalanlarına kanmayacak kerteye ulaştırıp, onların pençesinden kurtarmaktır. Bu da fakat şeriatın içyüzünü eleştirip sergilemekle olabilecekdür.
