Jorge Luis Borges Sonsuz Gül PDF Oku indir
Jorge Luis Borges Sonsuz Gül PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Jorge Luis Borges Sonsuz Gül kitabını araştırdık. Ayrıca Jorge Luis Borges tarafından kaleme alınan Jorge Luis Borges – Sonsuz Gül kitap özetinin yanı sıra, Jorge Luis Borges – Sonsuz Gül pdf oku, Jorge Luis Borges – Sonsuz Gül yandex, Jorge Luis Borges – Sonsuz Gül e-kitap pdf, Jorge Luis Borges – Sonsuz Gül PDF Drive, Jorge Luis Borges – Sonsuz Gül Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.
Jorge Luis Borges Sonsuz Gül PDF indir Oku
Şairlerin esin kaynağının bir Musa (esin perisi) olduğu yolundaki romantik görüş klasik yazarların bir yargısıydı; şiiri, zekânın bir işlevi sayan görüşü ise kendisi bir romantik olan Poe hemen hemen 1846’da öne sürmüştü. Birbiriyle çelişen yargılar bunlar. Bede’in sözünü ettiği çobanın düşü ve Coleridge’in ünlü düşü gibi düşsel esinlenmenin ayrıksı emsallarini bir yana bırakırsak, bunlar söz konusu sürecin değişik aşamalarının karşılığı olmadıkça, her iki görüşün de büsbütün yanlış sayılamayacağı açıktır. (İbranilerle Milton’un Ruh dedikleri şeye bizim zavallı mitolojimizde Bilinçaltı deniyor,) Bana gelince, bu süreç bende aşağı yukarı hiç değişmiyor.
Ben genelde zamanla bir öyküye veya şiire dönüşen gözüme çarpan bir biçimden, bir çeşit ıssız adadan yola çıkarım. Bu yolun sonunu da başlangıcını da görürüm; ama arada ne olduğunu göremem. Eğer yıldızlar veya talihim uygunyse aradakiler de yavaş görülmektedir. Çoğunlukla gölgelere bakarak attığım adımların izinden geri dönerim. Yapıtın evrimine elden geldiğince karışmamaya çalışırım.
Bizim için en önemsiz şeyler olan kişisel görüşlerle yapıtın çarpıtılmasını istemem. Sanatın bir uzlaşma olduğu görüşü bence işi bir anlamda basite indirgemektir, çünkü kimse ne yaptığını tam anlamıyla bilemez. Bir yazar bir kıssa tasarlayabilir ama, Kipling’in de dile getirdiği gibi, ondan nasıl bir hisse çıkaracağını bilmeyebilir. Yazarın bağlı kalması gereken sözde “gerçekliğin” geçici koşulları değil, kendi imgelemidir. Edebiyat şiirden yola çıkar ve düzyazının olanaklarına ulaşması yüzsenelerı alabilir. Anglosaksonlar dört yüzyıl sonra geride yalnızca hayran olmakla kalınmayacak bir şiir ve kuvvetlikle anlaşılır bir düzyazı bıraktılar.
Söz ilk etapta zamanın tefeciliğinin tüketip harcadığı büyülü bir simgeydi herhalde. Şairin amacı, hiç değilse belli bir ölçüde, söze ilkel ve artık gizli olan gücünü yeniden kazandırmak olmalı. Bütün şiirlerin iki yükümlülüğü olmalı: bize açık seçik bir örnek iletmek ve denizin varlığının yaptığı gibi bize fiziksel olarak dokunmak.
Buna Vergilius’tan vereceğim bir örnek var. Sunt lacryme rerum et mentem mortalia tangunt Bir örnek de Meredith’ten Not till the fire dying in the grate Look we for any kinship with the stars (Ocağın ızgiçinde ateş sönmeden Yıldızlarla bir yakınlık aramayız biz) Ya da İspanyolca’nın Latince’ye dönmeye çalıştığı Lugones’in şu aleksandrin dizesi: El hombre numeroso de penas y de dias. (Nice acılar çekmiş, günler görmüş o adam). Böyle dizeler bellekte kendi değişik yollarını izleyip giderler. Uzun seneler -çok uzun seneler- edebiyatla uğraştıktan sonra bir estetik kuramı oluşturmuş değilim.
Alışkanlığın bizi benimsemek zorunda bıraktığı doğal sınırlara şu veya bu kuramı neden eklemeli? Kuramlar da siyasal veya dinsel inançlar gibi, bizim için dürtülerden başka bir şey değildir. Bunlar her yazar için değişir. Whitman uyağı kaldırmakta haklıydı; ama böyle bir olumsuz kararı Victor Hugo’nun alması aptallık olurdu. Bu kitabın düzeltilerini yaparken, hoşuma gitmese de, körlüğün yakınılacak bir rol oynadığı dikkatimi çekiyor. Oysa yaşamımda bu yakınılacak bir olgu değil. Körlük bir çeşit hapistir, ama bunun yanı sıra da bir özgürlüğe kavuşma, yaratmaya uygun bir yalnızlık, bir anahtar ve bir cebirdir.
