Murat Belge – İstanbul gezi rehberi PDF Oku indir
Murat Belge – İstanbul gezi rehberi PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Murat Belge – İstanbul gezi rehberi kitabını araştırdık. Ayrıca Murat Belge tarafından kaleme alınan Murat Belge – İstanbul gezi rehberi kitap özetinin yanı sıra, Murat Belge – İstanbul gezi rehberi pdf oku, Murat Belge – İstanbul gezi rehberi yandex, Murat Belge – İstanbul gezi rehberi e-kitap pdf, Murat Belge – İstanbul gezi rehberi PDF Drive, Murat Belge – İstanbul gezi rehberi Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.
Murat Belge – İstanbul gezi rehberi PDF indir Oku
İstanbul’la ilişkim genelde üç etapta gelişti. Bunların birincisi on sekiz yaşımda başlar ve birkaç yıl sürer; başlıca özelliği, duygusallığıydı. Amerika’dan yeni dönmüştüm. Oradayken, Massachussetts’de, Cape Anne adında bir yarımadada kalmıştım. Kentler kıyıdaydı, yarımadanın ortası da ormanlıktı. Burada uzun yürüyüşlere çıkmayı seviyordum. Böylelikle, aynı yerleri, farkları çok belirgin dört mevsim boyunca görmüştüm. Sanırım bu bende, kendim de farkında olmadan, mekân duygusunu geliştirdi. Dönüşümde, doğa yerine zengin bir şehirde buldum kendimi. Büyüme çağındaydım ve her şeyi anlamak istiyordum. Gene de, fazla akli bir anlama çabası değildi benimkisi. Bir mekân görüp çok seviyordum, örneğin. Neresi olduğu çok mühim değildi. Atıf Efendi Kitaplığı veya Büyük Valide Han. Yaşa nmakta olan ha yata ilgim daha fazlaydı.
O yeri rengi ve kokusuyla, atmosferiyle, yaşıyordum. Üzerinde düşünmüyordum. Eğri büğrü bir sokakta, çer den çöpten bir “ev”in pencere niyetine yapılmış bölümünde, Vita kutusuna ekilmiş bir sardunya görünce, bu yaşa ma sevincine ben d u Umumiye olarak yapıldığını öğrenmek, Bizans kilisesinde Yunan haçı tipini tanımak, camilerde kubbenin kaç dayanağa oturduğuna dikkat etmek, ikinci dönemin ilgileri içindeydı. Bunun yanı sıra başka dünya şehirleri de görüp tanıdığım için karşı laştırmalar yapabiliyordum. “Kent”e ilişkin bilgi ve gözlemler zihnimde birikiyordu. Ama bu ilgilenme ve bilgilenme, sürekli olarak ve düzenli değildi. Bilinçaltı bir eğilimim olmuştu herhalde ve böylece belleğimde İstanbul bilgilerine özel yer açmıştım; ama bilgiler ben özel ikle farkına varmadan birikiyordu. 1980’lerde İstanbul’la ilişkimin üçüncü aşaması başladı. Mustafa Kemal Ağaoğlu bir BİLSAK kültür etkinliği olarak İstanbul gezileri düzenlemeyi düşündü ve benden de Halic’i gezdirmemi istedi. Bu geziler çok tuttu. Benim, kısa bir sürede, Haliç’ten başka bir çok semt ve bölge gezdirmem gerekti. Bu iş hâlâ sürdürmekte. Sevdiğim bir çok şeyi başkalarıyla paylaşmaktan hoşlanmışımdır. Bu çerçevede, İstanbul’u, ilgi duyup da fırsat bulamayanlara göstermenin, tanıtmanın iyi bir tarafı var. Çok kişi, yaşadığı kenti az tanır.
Bunun anlaşılır bir nedeni mevcuttur: “Nasıl olsa buradayım, bir gün gider görürüm,” tavrı. Ama söz konusu kent İstanbul olunca buna baş ka etkenler ekleniyor. Batılılaşma sonucu yaşadığımız kültürel ikilik sebebiyle, bireylerin mekânları da ayrışmıştır burada. Peyami Safa’nın bir romanına Fatih/Harbiye adını vermesinin altında bu yatar. Batılı eğitim görmüş kesim şehrin belirli arterlerinde dolaşır ve bunun iki sokak ötesine gitmez gidince de “turist” muamelesi görür. Geleneksel kesimin de zaten böyle merakları veya böyle bir “gözü” yoktur. İstanbul’u gezdirmek durumunda kalınca, üstüme sorumluluk bindi. Gerçi bu gezilerde şehri bir tarih çi, bir sanat tarihçisi gibi uzmanca tanımadığımı, İstanbul’la ilişkimin bireysel ve yaşantısal olduğunu hep dile getiriyordum ve kimse benden bu tür bilgi sormuyordu. Gene de, daha çok bilmek gereğini duydum ve başka işlerimi bırakıp İstanbul’u öğrenmeye başladım. Aşamaların en kötüsü bu olabilirdi hâlâ da olabilir veya oraya doğru gelişebilir. Çünkü bu noktada iş gezi yapmakla kalmadı. Türki ye’de şehir ve özellikle İstanbul bilincinin yükseldiği bir evreye rastla dı benim geziler. İşte bu kitabı da yazıyor olmak dahil, çeşitli belge seller üstüne çalışmak dahil, İstanbul’la ilişkim hem uzmanlaşmak, hem de bir ölçüde profesyonelleşmek zorundaydı. Bu da, o kendiliğinden ilişki şekilini zedeleyebilirdi. Neyse ki, İstanbul kendisi çok dayanıklı, çok zengin.
Kurulan bağın duyusallığını ve duygusallığını o kendisi koruyabiliyor. Sonunda biraz bıktırma, şehirden değil, kendi anlattıklarımdan bıktım. Bu kitap da sonuçta hâlâ bir uzman kitabı değil. Sanat tarihi, mimarlık tarihi konularına çok az girdim. Daha çok genel tarihe ağırlık vermeye çalıştım. İstanbul’un nasıl böyle olduğu konusu başlıca mera kım. Kaybolan çok şey olduğunu biliyorum, ama her yerde çok şey kaybolur. Bunun yanı sıra, belki Lavoisier burada geçerli sayılabilir. Bir biçimde kaybolan, belki başka bir biç imde yaşamaya sürdürmektedur. İstanbul’un tarihi hassasğını yakalamaya çalıştım. Onun için, kitabın alanını tarihi İstanbul’la sınırlı tuttum. Ama, özellikle şehrin tarihi bölümlerinde, varolan bütün yapılardan tasaca da olsa söz etmeye çalıştım. Aynı zamanda, mühim yapılar üstüne kelimelerimi olabilecek olduğunca kısa tuttum: Ayasofya veya Kariye, Süleymaniye veya Topkapı yahut Dolmabahçe Sarayı gibi yapıları böyle genel bir rehberde hakkını vererek anlatmak imkânsız gibi bir şey. Doğrudan bu yapılar üstüne yazılmış kitaplar okumak gerekiyor. Kitap, Sumner Boyd’la Freely’nin Strolling Through İstanbul’u tarzında, gezerken ve gezmek için kullanılacak bir rehber şekilinde yazıldı.
Onların bu öncü kitabının bana hem kolaylık, hem de büyük kuvvetlik çıkardığını söyle meliyim. Strolling Through herkes gibi benim için de son derece yararlı bir bilgi kaynağı. Ama bu hususta bu kadar iyi bir kitap yazılmışken, ikinci bir kitap yazmak çok güçleşiyor. Sorun ille onu aşmak gibi iddialı bir şey değil; ama yargıları, değer lendi rmeleri, hatta şakaleri bana da o kadar uygun ki, aynı kelimeleri tekrarlamaktan kendimi alıkoymak için bayağı zorlanmam gerekti ve tam başarılı olamadım buna karşın. Rehber olunca, semtleri belirli bir sırayla gezme mantığı kitaba egemen oldu. Gene de, tek bölümde anlatılan bazı bölgeler bir günde gezilemeyecek kadar büyük olabilir. Bir güzergâhta görülecek çeşitli mekânların kendileri ile ilgili görece az şey dile getirdim ve özel ikle değişik enteresan mimari ayrıntı kısmı kaydetmeyi gezen insana bıraktım. Ben daha ço k oralarda geçen olaylar ve mekânlarla alakalı bireyler ile ilgili hikâyeler anlattım. Dolayısıyla bu hikâyeler, mekânların sırasını izliyor. Gene de, kitabın sonunda, burada yaşanmış karmaşık tarih ile ilgili epey ayrıntılı bir resmin oluşacağını sanıyorum. İstanbul son otuz, özel ikle yirmi yıllık dönem içinde, belirgin bir biçimde, “nostaljik” bir konu halini aldı. Bunun bir kaçınılmazlığı var. Böylesine bi hayli hızlı bir büyüme, sindirilmesi güç bir değişim yaratıyor. Bu şehirde daha uzun süre yaşamış olanlar, her şeyden önce, değişenin bilincine varmak durumunda kalıyorlar. Dikkatleri, zamanla, kalandan çok kalmayana yöneliyor.
Bu ruh halini doğrusu ben de paylaşıyorum ve sanırım kitaba da yansıttım. Düşünün ki dünyaya geldiğum ev, çocukluğumu geçirdiğim ev, üniversite senelerımı geçirdiğim ev, ilk evlendiğimde oturduğum ev, çocukların dünyaya geldiğu ev, iki çocuğun büyüdüğü ev, bugün yok. Bu, sade benim tarihimle alakalı kısım. Tanıdıklarımın, akrabalarımın, dostlarımın, içinde vakit geçirdiğimiz, bize aşinalaşmış binaları da, aynı biçimde, yok. Çoğumuz bu durumu oturup bilinçle düşünmüyoruz bile. Ama bu mutlaka bilinçaltımıza işliyor. Bu kadar yoğun bir geçicilik insanın kalıcı herhangi bir şeye güvenini sarsıyordur diye düşünüyorum. Ör neğin bir yerden hep geçersiniz, onun için dikkat etmezsiniz: İifa’ya inerken St. Joseph’in duvarı, örneğin, o oradadır, hep orada olmuştur. Bir gün o duvarın orada olmadığını görürseniz, enteresan bir duygu gelir. Sanki yalnız duvar oradayken kaybolmuş değil, siz de sokağa ayak kabı giymeden, çorapla çıkmışsınız gibi, tedirgin edici bir noksanlık. Tabii sorun yalnız binalar değil. Bütün insanlar değişiyor. 1960’ta İstanbul nüfusu bir milyonun biraz üzerindeydi. Bunun içinde hâlâ hatırı sayılır miktarda “azınlık’larımız vardı (6 7 Eylül’den sonra, Varlık Vergisi sonrası gibi, göç hızlanmıştı aslında).
Kaşla göz içinde, mahalleden veya okuldan dostlarım ortadan kayboldu. Bunu, okurken, pek anlamadık. Sonra bir gün geldi, bir de baktık ki kimse kalmamış. Çok sayıda insan gittiği halde, çok daha yüksek say ıda insan geldi ve şimdi on milyonu zorlamaktayız.
