Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar PDF Oku indir

Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar PDF Oku indir, e-kitap sitemizde Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar kitabını araştırdık. Ayrıca Stefan Zweig tarafından kaleme alınan Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar kitap özetinin yanı sıra, Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar pdf oku, Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar yandex, Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar e-kitap pdf, Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar PDF Drive, Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar Epub gibi indirme linklerini de bulacaksınızdır.

Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar PDF indir Oku

İnsanlığı incelemenin en uygun yolu, insanı incelemektir. (Pope) Bu eser bundan önce yayımlanmış olan iki kitabın hem zıtı, hem de tamamlayıcısıdır. Kendi İçindeki Şeytanla Savaşanlar adlı kitap, Hölderlin, Kleist ve Nietzsche’de şeytani bir güçle harekete geçen ve kendini gerçek dünya çapından olduğu kadar kendi kendinden de soyutlayarak sonsuzluğa doğru atılan trajik bir tabiatın üç değişik şeklini ortaya koymuştu. Üç Büyük Usta: Balzac, Dickens ve Dostoyevski ise, kendi romanlarının -evreni- içinde, var olan gerçeğin yanına ikinci bir gerçek koyarak dünyayı destanlara layık bir biçimde yeniden inşa eden tipleri oynuyordu. Burada, Kendi Hayatının Şiirini Yazan Üç Şair’de izlenen yol ise, bundan öncekilerde olduğu gibi gerçek dünyaya veya sonsuzluğa değil, yalnızca bu yazarların iç dünyalarına götürmektedir bizi. Onlar kendi sanatlarının temel görevinin, büyük evreni, yaşamın veya varlığın bütününü anlatmak değil, dünyanın önüne kendi benliklerinin ufak evrenini açmak olduğunu içgüdüleriyle sezmişlerdir: Hiçbir gerçek onlar için kendi varlıklarının gerçeğinden daha mühim değildir: Aynı biçimde, bir dünya yaratan bir yazar, psikolojik bir deyimle -dışa-yönelik-, dış dünyaya, evrene yönelen bir yazar, kendi kişiliğini, görünmez hale getirecek biçimde, dünya ile alakalı düşüncelerinin objektifliği içinde erittiği halde (Shakespeare bunun en göze çarpan örneğidir; kişiliği bir efsane halini almıştır), sübjektif olarak hisseden bir yazar, yani -içe-yönelik-, düşünceleri kendi benliğine doğru çevrilmiş bir yazar, her şeyin gayesini kendi içinde bulacak ve her şeyden önce kendi yaşamının portresini çizecektir. Hangi şekli seçerse seçsin, ister dram, destan, lirik şiir, isterse otobiyografi olsun, bilinçdışı bir biçimde, her zaman kendi benliğini, eserlerinin merkezi ve ortamı haline getirecektir; anlattığı şeylerde her şeyden önce kendini anlatacaktır. Kendi kendisiyle uğraşan bu -içe-dönük- sanatçı tipini ve onun temel sanat şekili olan otobiyografiyi ışığa çıkarmak: Üç Şair: Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar adını verdiğimiz bu kitapta ulaşmak istediğimiz gaye budur işte. Casanova, Stendhal ve Tolstoy: Bu üç adın bir araya getirilmesinin, ikna edici olmaktan çok, enteresan olduğunu biliyorum. İnsan her şeyden önce, Casanova gibi ahlak kaidelerinı hiçe sayan bir adamın, uçarı bir çapkının, şüpheli bir yazarın Tolstoy gibi çok büyük bir ahlakçı ve kusursuz bir yaratıcı ile yan yana getirilebilmesi için hangi değer ölçülerinden hareket edildiğini soracaktır kendine. Böyle bir gruplandırma, hemen altını çizelim ki, bu üç yazarı aynı manevi düzeyde yan yana koymuş olmayı gerektirmez; tam tersine, bu üç isim üç basamağı, yani aşağıdan yukarıya doğru yapılan bir sıralamayı, bunun sonucu olarak da aynı nitelikte, ama git gide git gide artan bir varlık şekilini dile getirir: Birbirine eşdeğer olan üç varlık şekilini değil, aynı yaratıcı fonksiyondan –yani insanın kendisini anlatmasından– kaynaklanan üç basamağı göstermektedir bu isimler. Şüphesiz Casanova, kendini anlatmanın fakat ilk basamağını, en alt ve en ilkel basamağını, yani -safdil- bir otobiyografiyi simgelemektedir; böyle bir insan, yaşamı, halen dış maceralarla, duyusal ve maddi zevklere bağlı maceralarla karıştırır; yaşamının akışını ve hadiselerinı, herhangi bir değerlendirme yapmaksızın ve kendi kendini incelemeksizin aktarır. Stendhal ile birlikte insanın kendini anlatması bir üst düzeye, -psikolojik- bir düzeye ulaşır. Burada artık, kendi yaşamını yalnızca gözler önüne sermekle, basit bir curriculum vitae (bir hayat hikayesi) ile yetinilecek yerde, benlik kendini merak eder hale gelmiştir; kendisini harekete geçiren mekanizmaya dikkatle bakar, yaptığı ve yapmadığı şeylerin nedenini ve niçinini araştırır, psikolojik bir çerçeve içinde dramatik unsurlar bulmaya çalışır. Yeni bir görüş-açısının başlangıcıdır bu; benliğin hem süje hem obje olarak görülmesi, hem iç dünyanın hem dış dünyanın biyografisidir.

Gözlemde bulunan kişi kendi kendisini gözlemektedir, insan kendi duygularını tahlil etmektedir: Dış hayatla birlikte ruhi hayat da yaratıcı bir biçimde girmiştir görüş alanına. En son Tolstoyun oynadığı tiple, bu manevi içe-bakış bunun yanı sıra -ahlaki ve dini- bir açıdan kendi kendini anlatmakla en yüksek noktasına ulaşmıştır: Gözlemde bulunan kişi yalnızca yaşamını anlatmakla kalmaz, dikkatli bir psikolog olarak duygusal tepkileri ayrı ayrı incelemekle yetinmez, bunun yanı sıra yeni bir içe-bakış unsuru da işe karışır: Vicdanın acımasız gözü her kelimeyi doğru olup olmadığına göre, her düşünce şekilini saflığı ve temizliği yönünden, her duyguyu şiddetinin sürekli olarakliği yönünden ele alır: İnsanın kendini tanıması, yalnızca merak duygusu ile belirlenmiş bir -kendi-kendini tahlil etme-nin sınırlarını aşmıştır: Bir vicdan yoklaması, bir yargı halini almıştır: Yazar, kendi portresini çizerken yalnızca insani görünüşlerinin şekilini ve türünü göz önüne almakla kalmaz, bunların anlamını ve değerini de hesaba katar. Kendi portresini çizen bu sanatçı tipi bütün edebi sanat türlerinde ortaya çıkabilir, ama fakat bir tek alanda bunu en iyi biçimde yapabilir: Otobiyografide, kendi benliğinin o büyük destanı içinde. Farkında olmaksızın herkes bunun özlemini duyar, ama pek az insan bu hususta başarılı olabilir: Bütün edebi türler içinde otobiyografi, başarının en az olduğu tür olarak görünmektedir, çünkü en tehlikelisi odur. Yazarlar bu yola seyrek olarak başvururlar. Psikolojik gözlem de bazı zamanlarda onunla boy ölçüşebilir, çünkü ruhun bilgisinin en derin labirentlerine inebilmek için edebiyatın dümdüz, dolambaçsız yollarını kaçınılmaz bir biçimde terk etmesi gerekecektir. Şüphesiz, burada, bir önsözün dar çerçevesi içinde, otobiyografinin olanaklarını ve sınırlarını tartışmaya kalkmayacağız: Sadece ilk kez belirteceğimiz birkaç nokta ile konuya açıklık getirmeye çalışacağız. İlk bakışta, bir yazar için en tabii ve en kolay görevin kendi biyografisini yazmak olduğu sanılabilir. Gerçekten de, kimin yaşamını kendi yaşamından daha iyi tanıyabilir ki? Hayatındaki her olay apaçık bir biçimde gözlerinin önüne serilmiştir, en derin sırlarını bilmektedir, kendini en derin katlarına kadar görmektedir. Şu halde, bugünkü ve geçmişteki yaşamı ile alakalı – gerçekleri- anlatabilmek için, anı defterinin sayfalarını karıştırmaktan ve olup bitenleri kopya etmekten, kendisini dış dünya çapından ayıran bölmeleri bir yana itmekten başka bir şeye ihtiyaç duymayacaktır bu da, piyes bir kere sahneye konulacak hale getirildikten sonra perdeleri açmaktan daha zor bir iş değildir. Dahası da var: Nasıl fotoğraf çekme var olan bir şeyin yalnızca mekanik bir biçimde tespit edilmesi demekse, bundan dolayı resim yapma kabiliyetini gerektirmiyorsa, insanın kendini anlatması için de sanatçı olması gerekmeyecek, dikkatli bir biçimde not tutmasını bilen biri bu iş için yeterli olacaktır; böylece herhangi bir yazarın kendi biyografisini yazabileceğine, sevinçlerini ve kederlerini edebi bir biçimde dile getirebileceğine prensip olarak inanmak gerekecektir.

Stefan Zweig – Kendi Hayatının Şiirini Yazanlar PDF indir Tıklayın